კლასი - მე-9

დარიანული                 (ელენე დარიანის დღიურიდან)დაიტანჯა
     მაჯა
მარჯნის
     მძიმე
ჯაჭვის
     ტარებით,
 ბევრი ცრემლი
     დამეხარჯა
 ერთ ღამის
      ნეტარებით.დაიტანჯა
      მაჯა 
მარჯნის
მძიმე ჯაჭვის
     ტარებით.მე ლოყაზე
      დამრჩა
      ფარჩა
ცხელ პირის
      მოკარებით.დაიტანჯა
       მაჯა
მარჯნის
მძიმე ჯაჭვის
      ტარებით.ჩემ დამტანჯველს
       ღმერთი
დასჯის
       ქაჯათ
      გადაგვარებით.

ჟურნალ ,,ცისფერი ყანწების" ორივე ნომერში (1916წ.) მხოლოდ ერთადერთი ქალის,ელენე დარიანის, ლექსები დაიბეჭდა. მკითხველი გააოცა უცნობი პოეტი ქალისთამამმა სტრიქონებმა. პოეტი აქამდე უჩვეულო და გაუგონარი სიშიშვლითწარმოაჩენდა სატრფიალო ვნებებს.        ელენე დარიანი სინამდვილეში არ არსებობდა. ეს იყო პაოლო იაშვილისგამოგონილი ნიღაბი, რომელსაც ოსტატურად ირგებდა და უცნობი ქალის ინტიმურგანცდებს უნაზეს პოეტურ დღიურებად წამოაჩენდა(მაია ჯალიაშვილი).

       ლალი ავალიანი წერს: ,,პაოლო იაშვილის ,,დარიანულ" ლექსებსგანსაკუთრებული ადგილი უკავია პოეტის შემოქმედებაში. ელენე დარიანი პაოლოიაშვილის მარტო ლირიკული გმირი როდია, იგი ,,ავტორია" ,,დარიანული"ლექსებიასა.

      დღეს ,,ელენე დარიანს", ჩვეულებრივ, პაოლო იაშვილის ფსევდონიმადმიიჩნევენ, მაგრამ 1915-1924 წლებში, როცა ,,დარიანული" ლექსები იბეჭდებოდა, ესწმინდა წყლის ლიტერატურული მისტიფიკაცია იყო.

    ,,დარიანული" ლექსები დაიბეჭდა ჟურნალ-გაზეთებში: ,,ცისფერ ყანწებში", ,,მეოცნებე ნიამორებსა" და ,,ბარიკადში".    ,,დარიანული" ლექსები, უწინარეს ყოვლისა, პაოლო იაშვილის პოეტურიგარდასახვის იშვიათ უნარზე მეტყველებს. პოეტი ორმაგი სიძნელის წინაშე იდგა:მას უნდა დაენახა სამყარო არარსებული ლირიკოსი პოეტის და თანაც პოეტი-ქალისთვალით.

       ,,ელენე დარიანის დღიურებში" პაოლო იაშვილმა წარმოგვიდგინა ახალი, მისიიმდროინდელი პოეზიისგან საკმაოდ გაბსხვავებული პოეტური სამყარო" (ფრაგმენტი წერილიდან- ,,პაოლო იაშვილი").

             1997 წელს გიორგი ჯავახიშვილმა გაზეთებში ,,ლიტერატურულსაქართველოსა" და ,,კალმასობაში" გამოაქვეყნა მასალები, რომელთა მიხედვითაცმკვლევარი ასკვნიდა, რომ ელენე დარიანი იყო ფსევდონიმი ელენე ბაქრაძისა, პოეტიქალისა, რომელიც მეგობრობდა ,,ცისფერყანწელებთან", განსაკუთრებით პაოლოიაშვილთან და სწორედ მას აძლევდა ლექსებს სარედაქციოდ. ამ თვალსაზრისმაპოლემიკა გამოიწვია ლიტერატორთა შორის, ბევრმა არ გაიზიარა და დღემდესაკამათოდ რჩება.

                                        

                                             პირამიდებში

იქ, სადაც სდუმან პირამიდები,მზის ქორწილის დროე მე დავწვები მზიფერ სილაზე,იქ, სადაც სდუმან პირამიდები,
                        შენ მომინდები,შენი თვალები, შენი მკლავები, შენი სინაზე.შენ მოგაფრენს ცხენი არაბული,
                      თვალებდანაბული.საყვარელ ხელებს მივეცემი, როგორც ნაზ საწოლს,და შენ დამკოცნი ვით დედოფალს, ვით მხევალს და ცოლს.ტკბილი იქნება ცხელ სილაზე ჩვენი თამაში,
                                        მზიურებს მაშინ
არაფერი მოგვაგონდება...პირამიდებში ატირდება ლოდინით რაში.ლურჯ სფინქსთან მივა, უცქერს დიდქანს და დაღონდება.სილიან ტანით მდინარისკენ გავეშურებით,მწვანე ტალღებში დავამშვიდებთ ჩვენს ღელვას ალურს.გამოფხიზლდება შენი რაში სფინქსის ყურებით,დაუწყებს ძებნას უდაბნოში თავის სიყვარულს.

                                                                           /პაოლო იაშვილი/ 1916 წ.